zaterdag 21 mei 2016

S.V. Achterveld VR1

Vrijdag 20 mei 2016  
Door: Juliette Schouten

The day after… en nog steeds krijgt niemand die glimlach van mijn gezicht. Het ene wedstrijdverslag is leuker om te schrijven dan het andere, maar met alle liefde wil ik verslag uitbrengen van gisteren, want wat was het een bijzondere dag. Deze vrijdag 20 mei stond in het teken van de bekerfinale van SVA VR1 tegen West Frisia VR1. Eentje die we nooit meer zullen vergeten!

Om stipt 16 uur verzamelden alle meiden en begeleiding bij Eeterij - Tapperij de Hessenkar. Nadat we drie weken geleden de halve finale gewonnen hadden, was er spontaan een organisatie comité ontstaan, bestaande uit Henri Schouten, Andy Boutens, Jos Koot en Anneke Weijman. Zij hadden deze dag een verrassend programma voor ons samengesteld. We begonnen met een serieuze wedstrijdbespreking, waarbij coaches Jos en Anneke met behulp van een professionele flip-over alle tactische kanten van de wedstrijd met ons doornamen. Daarna was het tijd om de maagjes te vullen met een koolhydraatrijke maaltijd. Andy had voor een heerlijk pastabuffet gezorgd. Ook onze eigen fotografe Simone de Vette was er en twee meidentalenten van SVA: Elaine de Vette en Sanne Davelaar. Zij zouden ons als ware mascottes bij staan deze avond. 

Om 17 uur stond de spelersbus – gesponsord door Spar Schouten Achterveld – klaar om ons naar Uithoorn te vervoeren, waar de bekerfinales zouden plaatsvinden bij Legmeervogels. Gelukkig had chauffeur Henk een repertoire aan Hollandse krakers in zijn bus en konden we lekker meelallen om de zenuwkriebeltjes onder bedwang te houden. Het besef begon te komen dat we binnen een uurtje op het veld zouden staan om die befaamde bekerfinale te spelen. 

Na een goede warming-up, waarbij de zijlijnen van het veld al langzaam begonnen vol te stromen met supporters, was het tijd voor een laatste peptalk van aanvoerster Juliette, gevolgd door onze inmiddels bekende yell. Met veel vertrouwen gingen we de wedstrijd tegemoet. De supportersbus was ook aangekomen en met zo’n 150 man oranje Achtervelds publiek langs de lijn, uitgerust met trommels en toeters, kon de scheids het startsignaal geven.

De wedstrijd kende een wat onstuimig begin en door het felle optreden van West Frisia duurde het even voordat Achterveld de bal onder controle had. De Westfriese verdediging was echter nog niet helemaal scherp en daar maakte SVA in de 9e minuut dankbaar gebruik van. Na een mooie actie van Esther langs de rechterzijde zag zij Merel vogelvrij voor het goal staan. Merel nam de bal rustig aan en schoot deze beheerst, maar overtuigend over de keepster heen: 0-1! Wat een droomstart!

Op dit snelle doelpunt hebben we lang kunnen teren en dit is waarschijnlijk ook onze redding geweest. West Frisia was er continue als de kippen bij en echt combinatiespel was daardoor niet mogelijk voor Achterveld. Tijd voor rustig aannemen was er niet. Maar mede door het sterke verdedigingswerk en het knappe optreden van keepster Demi hebben we er voor kunnen zorgen dat een doelpunt van de Westfriezen uitbleef. Lastige corners werden snel weggewerkt en de afstandsschoten werden geblokt. Op een mooie vrije trap van Merel na kreeg Achterveld geen echte doelkansen meer. Ruststand: 0-1.

In de tweede helft verwachtten we een nog feller West Frisia. Toch was het juist Achterveld dat steeds meer ruimte wist te creëren in het veld en daardoor kon er eindelijk echt gecombineerd worden. Dit zorgde voor een fase waarin een tweede doelpunt voor SVA mogelijk leek. De vrije trappen genomen door Esther gingen net over. Een actie van Dian werd helaas gekeerd door de keepster, wat echter wel een corner opleverde. Dian veranderde haar tactiek en probeerde deze hoekschop meer doelgerichter te nemen. En met resultaat: vanaf de linkerkant wist zij de bal scherp de rechterhoek in te krullen. Wat een beauty! 

Dit doelpunt zorgde voor een hoop ontlading, maar met nog ruim 20 minuten op de klok wisten we ook dat we geconcentreerd moesten blijven. De meiden uit Enkhuizen ging voor alles of niets en bij hun gevaarlijke corners was dan ook vrijwel het hele elftal in het zestienmetergebied te vinden. De oranje leeuwinnen bleven strijden voor de overwinning en iedereen verdedigde mee alsof hun leven ervan af hing. En wat een topprestatie heeft keepster Demi geleverd, met al haar goede reddingen hield zij haar doel schoon. En toen was daar het eindsignaal en konden we het zelf bijna niet geloven dat we het gewoon geflikt hadden!

Na een ererondje langs het publiek, met vuurwerk en al, kregen we bloemen en konden we in polonaise de kantine betreden voor de prijsuitreiking. Het koude biertje had het hele seizoen nog niet zo lekker gesmaakt als vanavond. En wat een heerlijk moment: onze naam werd genoemd en al springend mochten we het podium betreden. We overtroffen al het feestgedruis en Achterveld is weer op de kaart gezet. Met gouden plakken om onze nek en onze Bekerbaby in de hand was het tijd voor een heerlijk verfrissende douche. Want de avond zou nog lang gaan worden!

De terugrit was natuurlijk zo zot als maar kon en rond middennacht kwamen we aan bij de Hessenkar. Daar stonden onze supporters alweer klaar voor een feestelijk onthaal. De speelsters en leiding werden nogmaals gehuldigd en met de consumpties die we kregen van de Hessenkar en het zuiptegoed dat we nog hadden van Rob van Ruitenbeek gingen we nog lange niet naar huis!

Tijdens het schrijven van mijn verslag krijg ik weer kippenvel. Om dit samen te beleven met je team en al die supporters is ontzettend bijzonder! We willen iedereen die gekomen is om ons met zoveel verve aan te moedigen bedanken en in het bijzonder onze sponsoren Henri en Andy, die ervoor zorgden dat deze avond een goud randje kreeg. En laten we dan afsluiten met de welbekende woorden (vraag maar aan Toon Hak): WE ARE ORANGE, WE ARE WHITE: WE ARE F*CKING DYNAMITE!