In memoriam: Henk Voskuilen
dinsdag 22 februari 2022


Het was een vertrouwd gezicht. In zijn rolstoel, vriendelijk gezicht, vaak een deken op schoot. Een hand voor iedereen die wilde. Veel en graag gezien op de voetbalclub. Op 87-jarige leeftijd nemen wij afscheid van Henk Voskuilen.

Henk.jpg

Henk zat natuurlijk niet altijd in een rolstoel. Hij heeft zijn hele jeugd gevoetbald. Henk was lid van het eerste jeugdelftal in de geschiedenis van SV Achterveld. Hij ontwikkelde zich tot een makkelijk scorende spits, die ook in het eerste elftal het net vaak wist te vinden. Dankzij zijn harde schot verwierf hij op Achterveld de bijnaam “Het Kanon”. Door zijn werk in ploegendiensten en als internationaal vrachtwagenchauffeur stopte hij als man van midden twintig met voetballen, maar hij bleef veel op de voetbal komen. Onder meer om met trots naar zijn voetballende zoons Karel en Jeroen te kijken.

unnamed (1).jpg

Toen hij, eind vijftig, stopte met werken, bleek pas goed hoezeer zijn hart voor de vereniging klopte. Als er iets moest gebeuren, was Henk er om te helpen. Hij was jarenlang actief bij het onderhoud van het complex en de inkoop van de kantine. Toen hij, op latere leeftijd, fysieke tegenslag kreeg en regelmatig op controle moest in het ziekenhuis, vroeg de dokter vaak of het nog lukte om op vrijdagmorgen de nieuwe vaten bier de kantine in te dragen. En tot hij, tien jaar geleden, na een beroerte in een rolstoel belandde, lukte dat prima. Hij werd dan ook niet voor niets uitgeroepen tot “lid van verdienste”.

Zijn rolstoel hield hem niet weg van de club, integendeel. Hij was er altijd. Tijdens het laatste kampioenschap van het eerste elftal werd hij door de spelers en staf gekozen tot supporter van het jaar. Alle spelers waren aanwezig. Iedereen kreeg plechtig een hand van hem.

Henk was tot op het laatst volop betrokken. Enkele weken geleden liet hij zich nog helemaal bijpraten over het aanstaande jubileumweekend. En hij sloeg geen letter van de nieuwsbrief over.

Afgelopen juni, op de 75e verjaardag van de club, hees Henk symbolisch de vlag in top op het sportpark om het jubileumjaar af te trappen. Glunderend, samen met zijn teamgenoot uit het eerste jeugdelftal Anton van Dalen. Praten lukte niet meer, maar zijn duim stond constant omhoog. Een mooi moment.

Het was prachtig om te zien hoe iemand bij wie de eigen benen al enige tijd dienst weigerden, toch zo in hart in nieren een voetballer bleef. Tot op het laatst betrokken. Henk, rust zacht.