Ode aan alle voetbalmoeders
zondag 10 mei 2020

Er is geen moeder die bij de geboorte van haar kind bedenkt: ik word een voetbalmama. De enige die dit voor je kan besluiten, is je kind zelf. Wanneer je kind op een dag besluit dat ie op voetbal wil, ben jij van de een op de andere dag een voetbalmama.

Als moeder sta je altijd achter je kind dus volg je hem of haar volgzaam naar het voetbalveld, of je nu van voetbal houdt of niet. Wanneer jouw kleine dreumes daar in een mooi voetbalpakje met vaak geleende voetbalschoentjes van een oudere broer of zus, neef of nicht, buurjongen of buurmeisje op het veld staat en je hem of haar ziet stralen, klopt je moederhart even wat sneller van trots.

Heerlijk je kind met al die andere kinderen zo enthousiast achter de bal aan te zien rennen, nog zo onschuldig, geen idee wat winnen of verliezen is. Gewoon plezier hebben met z’n allen en trots naar de kant kijken wanneer hij of zij een bal heeft geschoten om te kijken of je het wel hebt gezien.
Of de bal nou de goede kant op is gegaan of niet doet er niet toe, je bent trots dat je kind zoveel plezier maakt. En geniet mee in het heerlijke zomerzonnetje. Gezellig kletsen met de andere moeders, genietend van een kopje koffie.

Maar wat in de zomer nog heerlijk is, verandert toch wel wanneer de herfst aanbreekt. Het weer wordt guurder, het kan stevig waaien en regenen. Langs de lijn wordt het frisser. De kinderen malen er niet om en rennen en glijden lekker over het modderig geworden veld. Heerlijk die modderige voetbalschoenen waarmee ze thuis komen.
Een groot feest wanneer jij de wasbeurt hebt en de modderige tenues mee naar huis krijgt.

Dan wordt het winter en vraag je je af waarom de wedstrijden op zaterdag altijd zo vroeg moeten beginnen, terwijl het bedje nog zo lekker ligt. Om 8 uur in de ochtend al op het voetbalveld staan, terwijl het nog donker is. Wie verzint dat? Maar je kind staat te trappelen, dus daar ga je maar weer.
Waarom is voetbal geen zomersport? Sta je daar te blauwbekken langs de kant, handschoenen aan, muts op, maar ook bevroren tenen. Maar de kinderen hoor je niet, die rennen vrolijk achter de bal aan en hebben lol. Waarom heeft jouw kind niet gekozen voor judo, turnen of waterpolo. Gewoon een sport die lekker binnen wordt beoefend?

En dan doordeweeks het trainen. Ieder seizoen weer het trainingsschema, dat natuurlijk nooit aansluit met de thuisagenda. Tweemaal in de week naar dat trainingsveld, in de zomer nog te doen, maar vanaf de herfst in het donker iedere keer richting dat voetbalveld. En elke keer weer dat gerace: het eten op tijd op tafel, gauw de trainingskleding en hup naar dat voetbalveld maar weer op de fiets.

Het leven van een voetbalmama gaat niet over rozen.

Toen kwam daar opeens de corona. Het voetbal kwam abrupt tot stilstand. Wat was dat lekker: geen gestress meer op de trainingsdagen, gewoon rustig met het gezin kunnen eten iedere avond. Op zaterdagochtend heerlijk uitslapen en geen gestress om op tijd op het voetbalveld te komen….

Maar na een paar weken begin je dat gestress rondom dat voetval toch stiekem wel een beetje te missen…. En bent dus toch wel weer een beetje blij dat de kinderen weer mogen trainen.
Maar ook nu blijkt weer dat het voetballeven van een voetbalmama niet over rozen gaat. De kinderen en trainers mogen weer heerlijk in de lentezon het veld op…. De voetbalmama mag haar kind alleen maar afzetten bij het hek en komt het sportpark niet op…. Weer gezellig bijkletsen met de andere voetbalmama’s zit er dus niet in.

Iedere voetballer komt een keer tot het besef dat zijn voetbalmama er maar iedere training of wedstrijddag weer voor hem/haar stond. Wat heeft onze voetbalmama veel geduld gehad, veel kou en regen moeten doorstaan. Jouw voetbalmama die je altijd troostte wanneer je een keer hard was gevallen of een harde schop kreeg. Jouw voetbalmama die het hardste van allemaal juichte bij het eerste doelpunt dat je maakte. Jouw voetbalmama die troostende woorden sprak, wanneer je een keer verdrietig van het veld kwam.

Maar ook jouw voetbalmama  die het niet uitmaakt of je de nieuwe Frenkie de Jong of Lieke Mertens bent, wil gewoon dat jij straalt!

Lieve voetbalmama, deze ode is voor jou. Omdat jij er toch maar mooi iedere keer weer voor hem of haar bent! Zonder jullie zou het voetbal er heel anders hebben uitgezien!